Ons individu Spel van het jaar Met artikelen kan ons fijne team van schrijvers en redacteuren hun eigen persoonlijke PS5-keuzes voor 2024 delen. Vandaag is het de beurt aan assistent-redacteur Liam Croft.
Hoewel het niet zo goed bij mij terechtkwam als bij de rest van het PlayStation-publiek, is Astro Bot nog steeds gemakkelijk een van mijn favoriete ervaringen van 2024. Elk niveau is gewoonweg fenomenaal, een les in plezierige en ongerepte platformactie gemengd met de gedenkwaardige (en sommige niet zo voor de hand liggende) gezichten uit het verleden van het merk.
Ik vond het geweldig om alle Special Bots samen te zien komen in het hoofdhubgebied, en daarna zorgden de franchisespecifieke fasen voor meer hoogtepunten. Ik heb zelfs nog nooit gespeeld LocoRoco eerder, maar dat niveau was uitstekend.
De productie van Sony dit jaar voelde matig aan, maar Astro Bot was zeker iets speciaals – en zou nog steeds op dezelfde manier herinnerd worden, zelfs omringd door sterkere releases.
Atlus had een absoluut uitstekend 2024, en Metaphor: ReFantazio was het neusje van de zalm. Dit was voor mij een ervaring die zoveel meer over het verhaal, de personages en het landschap ging dan over de gevechten, omdat de turn-based gevechten uiteindelijk een beetje saai voor mij werden.
Mijn brandstof was de strijd om koning te worden, en alle verhalende wendingen die daarmee gepaard gingen. Ik deed het voor Maria, die toch wel het mooiste personage moet zijn dat Atlus ooit heeft gemaakt. Ik deed het ook voor alle verbluffende scènes waarvoor Neuras de handschoenloper zou stoppen.
Voor mij ging het allemaal om de groep die je tijdens een playthrough van 70 uur hebt opgebouwd, en hoe je relaties met elk lid floreerden. Het is een uitstekende JRPG, maar een nog betere game over mensen.
De eerste game die ik dit jaar recenseerde, bleef me tot het einde bij; Like a Dragon: Infinite Wealth is volkomen subliem. Ik was absoluut de beste die de serie ooit is geweest en ik was absoluut gegrepen door de verhaallijn van Ichibans zoektocht om zijn moeder te vinden, en alle gebeurtenissen die eromheen plaatsvonden.
De turn-based gevechten werden beter, de zijverhalen werden nog grappiger, en de ronduit absurde hoeveelheid optionele inhoud die werd aangeboden zorgde ervoor dat ik kerels in de riolen urenlang in elkaar sloeg dan ik zou willen toegeven. RGG Studio weet het jaar knallend te beginnen, en dat is met Infinite Wealth zeker gelukt.
Ik zou deze spellen een eeuwigheid kunnen spelen; wat een kraker.
Ik had nooit gedacht dat Stellar Blade in mijn top vijf van dit jaar zou staan, en niet minder op de tweede plaats, in de aanloop naar de lancering. Ik had weinig interesse in het spel en schreef het eerlijk gezegd af als iets puur voor pervers.
Maar toen speelde ik het. En daarna bleef ik het spelen. En toen speelde ik het nog meer. Ik ben dit jaar aan geen enkel ander spel meer verslaafd geweest dan aan Stellar Blade, en dat is geheel te danken aan het geweldige vechtsysteem.
Ik hield van de vaardigheden die je kon uitrusten, wat in combinatie met de Souls-achtige gevechten en leuke platformactie zorgde voor een gameplay-loop die ik nooit kon neerleggen.
Ik voorzag Eve van een enigszins respectabele outfit en ging dit jaar de stad in op Stellar Blade. Meteen een vervolg aub.
Ik ben de hier aanwezige survival-horror-freak Duw Vierkanten hoewel ik absoluut uitkeek naar Silent Hill 2, had ik zelfs mijn bedenkingen bij het feit dat Bloober Team een remake zou maken van een van de beste inzendingen van het genre.
Om te zeggen dat het de game uit het park heeft gehaald, is echter een understatement, omdat het een masterclass biedt over hoe je een PS2-klassieker opnieuw kunt maken. Van boven tot onder is dit een meesterwerk.
De ontwikkelaar brengt getrouw alles terug wat al geweldig was aan het origineel en breidt het vervolgens respectvol uit op kleine maar betekenisvolle manieren, zoals nieuwe plaatsen om te verkennen en extra eindes.
Waar kleine aanpassingen zijn aangebracht, wordt verwezen naar nieuwe verzamelobjecten, en de algemene facelift van gevechten, verkenning en gameplay vormt over het algemeen een aanzienlijk beter speelspel.
Het was game-over voor absoluut al het andere toen ik credits gooide op Silent Hill 2; Ik ben nog nooit zo trots geweest om iets mijn Spel van het Jaar te noemen. Het is je gelukt, Bloober-team.
Wat vind jij van Liam’s persoonlijke Game of the Year-keuze? Voel je vrij om het er volledig mee eens te zijn, of het beleefd oneens te zijn, in het commentaar hieronder.
