Terwijl de grote platforms hun individuele statistieken voor 2024 uitdelen, merk ik dat dit weer een geweldig jaar was gevuld met spelletjes. Honderden uren verspreid over Nintendo, Xbox, PlayStation en pc, waarbij er nog steeds meer worden besteed aan telefoons en tablets in de liminale ruimtes tussen andere activiteiten. Sommige titels zijn overgewaaid van vorig jaar, en een handvol daarvan loopt nog door nu dit jaar ten einde loopt. Van de *cheques notes* 48 games die ik in 2024 heb gespeeld, zijn hier mijn Top 5 Games van het jaar:
Niemand is immuun voor de warme troost van nostalgie en naarmate de bron waaruit deze wordt geput met het jaar dieper wordt, merk ik dat ik er steeds meer dol op word om de virtuele stappen van mijn jeugd te volgen. Final Fantasy VII-remake gemakkelijk gemaakt mijn GotY-lijst voor 2020 en ik ben blij om dat te kunnen melden Wedergeboorte heeft hetzelfde gedaan voor 2024. Ik heb een vreselijk geheugen en er is veel dat ik me niet herinner van een spel dat ik 25 jaar geleden speelde, maar ik hoorde vaak een regel dialoog, luisterde naar een muziekstuk of sloeg op een het verhaal klopte en de sfeer klopte perfect in mijn hoofd en ik bestond kort in twee tijdsperioden tegelijk. Toen Remake uitkwam, zag ik deze commercial en ik vind het nog steeds een van de beste commercials voor een remake die ik ooit heb gezien.
De game voelt alsof je rondhangt met oude vrienden, lang verloren relaties opnieuw opbouwt en nog een laatste avontuur beleeft. De gevechten zijn nog steeds spannend en leuk om mee te maken. De wereld is enorm, interessant om te ontdekken en prachtig om naar te kijken. En zolang je niet verzandt in het proberen om elk klein dingetje te doen, verloopt het verhaal in een leuk tempo met de zijmissies die je kiest om je te belonen met kleine karakterontwikkelingsmomenten en verzamelbare trofeeën.
Niets is heilig en ik heb deze herziening van de Final Fantasy VII verhaal als zijn eigen ding dat zich bewust is van zijn geschiedenis en zijn eigen verhaal te vertellen heeft. Dingen voelen alsof ze uit de rails lopen, maar in zekere zin geniet ik enorm, met hobbels en zo. Ik hoop Vierkant mag deze trilogie afmaken en ik hoop dat ze hun prestaties blijven leveren op een manier waarbij de laatste aflevering ook in de toekomst op de lijst zal staan.
Ik dacht dat ik klaar was met online multiplayer-spellen. Helldivers 2 zorgde ervoor dat ik naar een Best Buy reed en een headset voor mijn pc ophaalde, zodat ik in de game met mensen kon praten. Zo belachelijk verslaafd raakte ik aan dit ding. Ondanks dat het een zo slecht mogelijke lanceringservaring oplevert als je kunt met een multiplayer-game, bijvoorbeeld een kapotte wachtrij die uren duurde, dagen aan ervaring en ontgrendelingen verloor, synchronisatieproblemen in de game… het weerhield me er niet van om opnieuw in te loggen om te doden meer bugs en robots.
Of je nu met vrienden of rando’s speelde, dit spel was altijd een goed moment. Elke ronde boordevol absurde actiefilmachtige triomfmomenten en even euforische momenten van mislukking. Ongelooflijke graphics op triple A-niveau, bombastische muziek die schettert terwijl je oproept voor een laatste evacuatie, zinloos prachtige vloeiende cape-fysica… Winnen of verliezen, het was altijd een leuke tijd en dat is gewoon niet iets dat je normaal gesproken online met anderen speelt.
Het helpt ook dat het hele spel doordrenkt is van satire en zolang je er relatief zeker van bent dat je niet met een echte fascist speelt, die roept: “Voor democratie!” terwijl je 5 verdiepingen hoge insecten opblaast, is het een goede tijd.
Pure vreugde, geleverd op een manier waar normaal gesproken voor gereserveerd is Nintendo platformgames.
Als Final Fantasy Rebirth goed uit de nostalgie putte, Astrobot is stenen aan je voeten vastbinden en je naar binnen duwen. Het spel is een non-stop feest van klassiekers PlayStation dat beloont je omdat je er bent sinds Sony’s intrede in gaming. Ik kan me voorstellen dat de game nog steeds fantastisch is voor jongere gamers vanwege de onberispelijke platformbesturing, gepolijste beelden en beheersing van de volledige set van games. DualSense functies, maar voor ons mensen met een beetje grijs in ons haar is het een knaller en een greep door de herinneringen terwijl we vastgebonden zijn aan een hondenraket. (Je zult die verwijzing begrijpen als je de game speelt) Ik zou zeggen dat het geen truc is die ze twee keer kunnen spelen, maar dit zijn toevallig de twee keer sinds de PS5-pack-in Astro’s speelkamer was de eerste. Misschien is het geen truc die ze drie keer kunnen spelen?
Ik weet niet wat de toekomst biedt voor Astro Bot, maar het zegt veel als een game zijn welkom niet overschrijdt en je meer wilt. Het is te hopen dat de PS6 een paar kleine robots heeft die in de toekomst gered moeten worden.
In mijn hoofd hoor ik het gezang.
Ik viel eraf Persoon 3overgeslagen Persoon 4 geheel, begonnen Persoon 5 in 2016, nam een pauze van 5 jaar, en versloeg het uiteindelijk in 2021… Ik heb niet het beste trackrecord met Atlus‘ JRPG-serie. Metafoor: ReFantasia Ik speelde van begin tot eind. Maar liefst 79 uur klokken, dat voelde alleen maar als… nou ja… het voelde als 79 uur. Maar het was nog steeds geweldig en een van mijn top 5 games voor 2024!
Ze namen de sterke elementen van a Persona spel, verwisselde de onderdelen die hen tegenhielden en zwaaide vervolgens naar de hekken. De fantasiesetting liet hen alles uit de kast halen met hun behoorlijk expliciete commentaar op ras en klasse, terwijl ze de reikwijdte van het verhaal uitbreidden van een stad naar een heel continent. Door het uit de schoolomgeving te halen, kunnen ze je partijleden en relaties geven die niet opgesloten zitten in het perspectief van tieners op de middelbare school. Het kalendersysteem diende een tweeledig doel: het verhaal voortzetten en je tegelijkertijd dwingen om met de verschillende op tijd gebaseerde systemen om te gaan. Dankzij de relaties kunnen ze de personages uitbouwen en zowel achtergrondverhalen als gameplay-voordelen opleveren. Het gevoel voor stijl haalt nog steeds de hoge tonen van P5 en de gevechten zijn de leukste die ooit zijn geweest, met als extra bonus dat je vijanden uit de bovenwereld gewoon kunt verslaan als je een voldoende hoog niveau hebt.
Ik heb van begin tot eind een geweldige tijd gehad met dit spel en voor zoiets lang is dat een geweldige prestatie van het spel. Ik weet niet of ik terugkom voor wat ze hierna doen, maar dit zorgt ervoor dat ze op een manier worden opgezet waar ik op zijn minst een kijkje zal nemen.
Elk jaar speel ik een spel met mijn dochter waar we allebei in verwikkeld raken en dit jaar was dat het geval Paper Mario: De duizendjarige deur. Ik heb genoten van alle Papieren Mario games, maar sloeg deze op de een of andere manier over toen deze uitkwam en de remake bood de perfecte gelegenheid om het eens te proberen. Verdomd als het niet fantastisch was.
Ik heb geen klachten. De papiermechanica was geweldig, de gameplay boeiend, het verhaal vertederend en de personages lief. Het is leuk om de wereld waarin Paper Mario leeft te verkennen en de game is zo gebouwd dat zowel ikzelf als een 8-jarige erin kunnen investeren.
Even terzijde: ik ben ermee opgegroeid Nintendo en ze waren geweldig. Als tiener en jonge volwassene genoot ik nog steeds van al hun games, maar ik vroeg me af waarom ze niet een volwassener standpunt innamen, terwijl Sega, Sony en Microsoft op dat gebied met elkaar aan het vechten waren. Als ouder ben ik weer erg dol op Nintendo en hun gezinsvriendelijke spellen en personages. Bovendien leende het spel zich perfect voor de verjaardagskaarten met videogamethema die ik de afgelopen jaren voor haar heb gemaakt =]
